En die grootste Survivor is: Survivor!

Behalwe Noot vir Noot is daar seker nie nog 'n program wat 'n kanniedood is soos die Amerikaanse weergawe van "Survivor" nie. Die program, wat al sedert die begin, in 2000, deur Jeff Probst aangebied word en wat niksvermoedende Amerikaners jaar na jaar in miljoenêrs verander. Bygesê, ek weet nie of ek sal doen wat hulle moet doen om daardie geld te wen nie. As jy vir vyf weke in wind en weer op drie riete moes lê langs iemand wat laas op 'n plaas in North Dakota gebad het (en toe ook net so een maal per maand), sou jy ook 'n miljoen dollar verdien het vir jou moeite. Die program is soos 'n fyn-uitgewerkte, gechoreografeerde boendoe-dans wat waarskynlik etlike miljoene dollar kos om te vervaardig. Met Jeff wat al vir 15 jaar presies dieselfde goed sê soos "Wanna know whatcha playin for?" of "I'll go tally the votes" of "Survivors ready... go!" Al is dit oorbekend, is geen van die reekse kinderspeletjies nie. Maar jy weet ook nie wat is regte pyn en lyding en wat is showbiz nie. Jy weet nie of daar dalk agter 'n piesangblaar 'n wasbak ingebou is waar die Amerikaanse deelnemers twee maal per dag daardie perfekte wit tande van hulle met behulp van Aquafresh borsel, en elke oggend deur 'n spesiaal-aangestelde sun tan lotion sproeier, toegespuit word voor daar met die dag se verfilming begin word nie. Mens weet dit nie. Maar mens kan wel sien dat die gelêery op die riete regtig is en dat mens nie uitgeteerdheid weens 'n dieët van rys en muggies, of slapeloosheid weens die rietslapery onder die elemente, vir die kamera kan wegsteek nie, al blink die tande soos die sterre in die hemel. Ek weet nie by die hoeveelste reeks "Survivor" trek nie, want mens kan dit ook nie google nie, want dan sien jy wie't die reekse gewen (siende dat die SABC drie jaar agter Amerika is met die uitsaai van die program). Al wat ek weet is, al is dit bietjie lank in die tand, en al is ek al mens wat ek ken wat nog SABC kyk - Maandagaand met Survivor bly 'n treat. Want jy weet nooit wie volgende ge"blindside" word nie en wat maak die lewe dan nou interessanter as 'n aand vol kinkels in die kabel?