Selfies: Elke kliek, 'n meesterstuk

Om 'n selfportret te skilder sit nie in enigeen se broek nie. As jy byvoorbeeld wil begin en jy vat die verfkwassie by die kwassiekant vas, (dis nou die deel met die haartjies) dan het jy al misluk nog voor jy begin het. Om suksesvol te wees as 'n selfportretskilder moes jy reeds die skilderkuns bemeester het. Jy moes ten minste al 'n uitkenbare hond, kat of bok kon skilder wat nie gelyk het soos 'n koei of 'n wollerige monster wat kinders skrikmaak nie. En jy moet oë kan skilder. Mens kan nog wegkom met 'n skewe ken, of 'n ore wat nie ewe groot is nie, maar oë onderskei die skildermanne van die skildermuise. En dit sal ook nie help as jy kortpad kies en 'n selfportret skilder van jouself met toe-oë nie: dis sommer net gewoonweg kroek. 'n Selfportret vat tyd, maar die resultaat, as jy weet wat jy doen, is baie bevredigend. Deesdae, egter, skilder niemand meer hulleself nie. Al selfportrette wat jy deesdae kry is van 'n gesig en 'n deel van die persoon se arm in dieselfde portret. En dis foto's, nie skilderye nie. Want as jy 'n selfoon het kan jy 'n afbeelding van jouself op jou foon verewig. Maar weet net: dit sal vir ewig 'n selfportret van jou en jou arm wees, tot jy genoeg geld bymekaar geskraap het om uiteindelik die Selfie-stick te koop, of, van nature spog met lang arms. Vincent van Gogh het dertig selfportrette geskilder oor die verloop van vier jaar. Dit was seker 'n langsame proses van die regte kleure meng, en met moeite, die korrekte skakerings op doek aanbring.  Hy sou dalk 'n paar keer van voor af moes begin as hy dalk die ronding van sy ken, of sy haarlyn nie die eerste keer reg kon kry nie. As hy toe 'n selfoon gehad het, kon hy dertig "selfportrette" binne 'n paar sekondes gedoen het. En op elkeen sou sy ore ewe groot gewees het. Behalwe, miskien, die een wat hy afgekap het uit skilder-frustrasie.